[5]. Revenge - blind, sterile, in pure form and worthy of contempt.

- Oli, daj mi się chociaż wytłumaczyć! – Torres przystanął w progu sypialni, obserwując uważnie swoją żonę.
- Nie, Fernando. My nie mamy już o czym rozmawiać. Zdradziłeś mnie, zresztą przypuszczam, że nie pierwszy raz. Nasze małżeństwo jest skończone – wrzucała do walizki na oślep wieszaki z damskimi ubraniami.
- Chcesz to wszystko tak po prostu przekreślić? A co z Norą? – wszedł głębiej.
- Ty przekreśliłeś wszystko to, co było między nami zdradą. Co z Norą? Bądź, co bądź jesteś jednak jej ojcem. Obydwoje mamy jednakowe prawa rodzicielskie, więc nie będę ci utrudniała kontaktów z córką, ale żądam rozwodu, wyłącznie z twojej winy. Jesteś głupcem, cholernym głupcem.
- Nie, to ty jesteś głupia! – podniósł głos. – Aż sam się też dziwię, jak mogłem spędzić z tobą blisko dekadę. Pewnie z przyzwyczajenia. I wiesz, co ci powiem? Że nie żałuję tej zdrady. O, przepraszam, tych zdrad. Gdybym miał możliwość, zrobiłbym to jeszcze raz z wielką chęcią. Jedyne, czego nie żałuję, to Nora, bo dziecko nie jest niczemu winne – wyrzucił z siebie.
    Spojrzała na niego lekko zszokowana, jakby początkowo nie chciała dać wiary jego słowom. Analizowała całą jego wypowiedź, słowo po słowie. Nie poznawała go. Nie poznawała mężczyzny, z którym spędziła blisko 10 lat. Mężczyzny, którego pokochała i wyszła za mąż. Urodziła mu córkę, którą pokochał pierwszego dnia miłością szczerą i bezgraniczną, jak na ojca przystało. Zmienił się, diametralnie się zmienił po przyjeździe do Londynu. Do tego momentu był ułożonym, wiedzącym, czego chce od życia, spełniającym się w futbolu mężczyzną. Wiedziała, że się zmienił. Stał się bardziej opryskliwy, arogancki, pewny siebie. Jednak przypuszczała, że wynikało to ze zmiany otoczenia i niskiej formy, którą prezentował do niedawna. Właśnie tak tłumaczyła jego zachowanie. Snuła przypuszczenia, że ma kogoś, jednak nie dopuszczała do siebie tej myśli, sądząc, że do ich związku wkradła się rutyna. Nie było źle. Starała się robić wszystko, jak tylko najlepiej mogła. Owszem, piłka nożna wymaga poświęceń, ale ona też poświęcała się dla niego. Zrezygnowała z pracy w zawodzie, zajęła się domem i córką, bo on twierdził, że to jest jej domeną. Podporządkowała mu całe swoje życie, przyjechała z nim do Anglii. Jak widać, niewiele to dla niego znaczyło, nie potrafił docenić tego, co już miał. Miała teraz czysty obraz, że mimo jej silnych chęci nie uratuje już tego związku. Nie miała sił. Nie chciała. 
     Opuścił sypialnię, wchodząc do pokoju córeczki. 
- Tatusiu, dlacemu wyjezdzamy z mamusią? – spojrzała na niego smutno.
- Mamusia musi odpocząć przez jakiś czas, myszko – przykucnął obok jej łóżeczka.
- Ale ty nas nie zostawis, plawda? 
- Skądże, nie zostawię cię, masz moje słowo, ślicznotko – przytulił ja do siebie, gładząc jej plecki.
- Wieze ci, tatusiu – westchnęła, opierając główkę na jego ramieniu. 
      Wierzyła. Czy było warto?

***

     Nazajutrz Amber wstała dość wcześnie, przeciągając się leniwie. Pomimo tego, iż zegarek wskazywał dopiero godzinę 6.00, uśmiechnęła się szeroko. Jednakże w jej uśmiechu nie było nic ze szczerości. Ten gest wyrażał jej satysfakcję, pogardę i wewnętrzny tryumf jednocześnie. Była zadowolona, że zniszczyła małżeństwo człowieka, który nie zabił co prawda jej brata, ale w pewien sposób przyczynił się do jej śmierci. Mimowolnie roześmiała się na samą myśl o tym, co mogło, według niej przypuszczalnie dziać się w mieszkaniu Państwa Torresów. 
     Energicznie wygramoliła się z łóżka i powlokła do łazienki, gdzie wzięła krótki i orzeźwiający prysznic oraz zrobiła delikatny make up, podkreślający jej dość łagodny typ urody. Następnie przygotowała śniadanie, na które składało się musli i jogurt naturalny. W międzyczasie przeglądała poranną prasę, z której nie dowiedziała się niczego konkretnego. Kątem oka spojrzała na ścienny zegarek i lekko zdenerwowana stwierdziła, że równo za godzinę musi zjawić się w kancelarii. Odsunęła od siebie miseczkę ze śniadaniem i pośpiesznie pobiegła schodami do sypialni. Stanęła przed ogromną szafą, nie wiedząc, w co się ubrać. Zastanawiała się dłuższą chwilę. Sukienka? Spódnica? Garsonka? Dobrane materiałowe spodnie? Jej ubiór jest raczej oczywisty – powinna wyglądać elegancko, a zarazem seksownie. Sięgnęła po wieszaki z dwoma sukienkami. Po kilku sekundach namysłu sięgnęła po dość krótką czarną, narzucając na nią żakiet i dobierając do niej niebotycznie wysokie szpilki. Zgarnęła torebkę i opuściła mieszkanie. 
     Na miejsce dotarła 10 minut przed czasem, nawet nie obawiając się reakcji przełożonego. W wyśmienitym humorze udała się do swojego gabinetu, prosząc wcześniej sekretarkę o mocną kawę. Usiadła za biurkiem, przeglądając plik dokumentów, wśród których było m. in. kilkanaście pozwów rozwodowych. Uśmiechnęła się tryumfalnie. Była pewna, że ta Olalla zażąda rozwodu. Ta czysta satysfakcja, że zniszczyła jego małżeństwo, napawała ją niesamowitą energią. Może i była podła, perfidna, wyrachowana, ale tego nauczyło ją życie i śmierć brata, przede wszystkim jego śmierć. Chwilę jej zadumy przerwało głośne pukanie do drzwi, a po chwili w środku stanął Jefferson, jej przełożony.
- Mitterrand, pomimo, że jesteś tutaj tylko na stażu i w trakcie studiów, to i tak rzucę cię na głęboką wodę – na jej biurku wylądowała teczka.
- Rozwód? Przecież ja nie będę w przyszłości specjalizowała się w tego typu sprawach – skrzywiła się sztucznie.
- I co z tego? Zbierzesz doświadczenie. A po pierwsze jesteś tutaj na stażu, po drugie to ja dyktuję warunki.
- Żeby się pan nie zdziwił – uśmiechnęła się złośliwie. – Co mamy tym razem? – sięgnęła po teczkę.
- Niejaka Olalla Dominguez Liste pozywa o rozwód Fernando Torresa, wyłącznie z jego winy – odparł niedbale. – Sprawa priorytetowa. Szybko i sprawnie. O ile się nie mylę, chodzi o tego twojego piłkarzyka. Nie wiesz przypadkiem nic na temat tego rozwodu, co? – zmrużył oczy, przyglądając się jej uważnie.
- Paaanie Jefferson – zaczęła obojętnym tonem głosu. – Fernando Jose Torres Sanz nie jest moim piłkarzykiem, a tym bardziej własnością, przynależy do Chelsea, jeśli już. A czemu się rozwodzi? Pojęcie nie mam. I gówno mnie to obchodzi. Może jego żonka dawała dupy na boku, albo on miał kilka skoków w bok? Może to niezgodność charakterów? Pojęcia nie mam. To nie moja działka – wzruszyła ramionami.
- Oj, Mitterrand, jesteś aż tak pewna? Coś kręcisz – zaśmiał się. – Nie rozumiem, za co ty go tak nienawidzisz.
- Po prostu nie lubię piłki nożnej, piłkarzy. Mam swoje powody. Być może kiedyś uchylę panu rąbka tajemnicy, w co wątpię – wymusiła uśmiech i szybko zmieniła temat. – Nasza kancelaria reprezentuje ją, tak?
- Tak. A, byłbym zapomniał. Mam dla ciebie specjalną niespodziankę…
- Jaką? – zaciekawiła się.
- Jesteśmy zaproszeni na mecz ligowy Chelsea – Liverpool. 
- W takim razie uprzejmie podziękuję, nie wybieram się.
- Oczywiście, że się wybierasz. Zajmujemy się kwestiami prawnymi klubu, więc to jest wskazane, abyśmy się tam pojawili.
- O której? – spytała zrezygnowana.
- Osiemnasta na Stamford Bridge, loża vipów. Wejściówkę odbierzesz ode mnie przed wyjściem z gabinetu – rzucił na odchodnym.
- Ta. Zajebiście zapowiada się ten dzień – mruknęła, logując się do skrzynki pocztowej.

***

     Chcąc jakoś bezstresowo i szybko spędzić blisko te dwie godziny na stadionie, z ogromną niechęcią udała się do mieszkania. Tam tylko pośpiesznie się przebrała. Uznała, że obcisłe czarne rurki, fioletowy top, skórzana kurtka i koturny będą dobrym rozwiązaniem. Zrobiła tylko mocny makijaż, rozpuściła włosy i wyszła, trzaskając drzwiami.
     Pomimo swojej wewnętrznej nienawiści do tego stadionu, zajęła miejsce w loży, częstowana alkoholem. Tuż po wyjściu na murawę mogła dokładnie zlustrować sylwetki wszystkich dwudziestu dwóch piłkarzy, wsłuchujących się w hymny swoich klubów. Jej wzrok spoczął na NIM. Stał pomiędzy kolegami z drużyny, z głową zadartą do góry. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Wydawał się być obojętny na wszystko, co go otaczało. Wiedziała, że to niedopuszczalne, ale intrygował ją. Może nie tyle on sam, co sposób jego bycia. 
     Chelsea wygrała 2:1. Po zakończonym meczu przyszła pora na złożenie gratulacji od przedstawicieli każdego ze sponsorów i wszystkich zaproszonych gości.
- Czy musimy odstawiać też taki cyrk? Nie wystarczy, że pójdzie pan? – wywróciła oczami, spoglądając na Jeffersona.
- Skoro idziesz ze mną, to najwidoczniej nie. Nie marudź, bo robisz się zgryźliwa – przepuścił ją drzwiach, gdzie po chwili zaczęli pojawiać się piłkarze wychodzący z szatni.
     Niechętnie podała rękę każdemu z nich, składając wymuszone gratulację, ze sztucznym uśmiechem na twarzy. Pech chciał, że jako ostatni miał je odbierać Torres. A może celowa zagrywka? 
- Gratuluję – niechętnie ścisnęła jego dłoń, spoglądając na niego obojętnie.
- Meczu czy tego, że rozpierdoliłaś mi małżeństwo? – nadal trzymał jej rękę w mocnym uścisku.
- Hmm, pomyślmy… Rozpierdolenia małżeństwa. Chyba dało to jakiś skutek, bo po kilku miesiącach strzeliłeś wreszcie pierwszego gola. Nie musisz mi dziękować – zaśmiała się ironicznie. 
- Jeszcze zdążę ci podziękować, kochanie, nie martw się – uśmiechnął się niewinnie, muskając delikatnie jej dłoń. 

***

    Stanął przed drzwiami jej mieszkania. Zdobycie adresu nie stanowiło dla niego najmniejszego problemu. Mógł mieć wszystko, czego tylko zapragnął. Ale nie ją. Nawet nie zapukał. Nacisnął klamkę, uchylając lekko drzwi. W przedpokoju panował mrok. Wszedł do środka, starannie zamykając za sobą drzwi. Ruszył w stronę światła, które zaprowadziło go prosto do salonu. Jednak nie zastał tam jej. Jego uszu dobiegł za to charakterystyczny dźwięk – szum wody. A więc brała prysznic. Tak więc usadowił się wygodnie na skórzanej kanapie. Na szklanym stoliku zauważył lampkę, a obok wino. Rozgościł się sam, nalewając sobie niewielką ilość. Upijał wino małymi łyczkami w oczekiwaniu na nią. W końcu usłyszał szczękot otwieranych drzwi, a chwilę po tym każdy jej krok, kiedy schodziła po schodach. Uśmiechnął się pod nosem.
- No nie! Co ty tutaj, kurwa, robisz?! – odparła oburzona, po chwili stając przed nim. – Nie masz dość problemów?
     Wykrzywił wargi w sztucznym uśmiechu, mierząc ją wzrokiem. Miała na sobie luźną, ale krótką koszulkę. Mokre włosy opadały na jej ramiona, mocząc przy tym materiał ubrania. W jej oczach dostrzegł pewien błysk. Przybrał lekko pochyloną postawę, odstawiając lampkę z winem na miejsce.
- Złotko, byłem przekonany, że się ucieszysz – zaśmiał się. – Przyszedłem ci podziękować, a właściwie świętować z tobą mój rozwód. Męczyłem się tylko w tym małżeństwie, nawet nie wiesz, jak bardzo jestem ci wdzięczny, że mi to uświadomiłaś – ciągnął swój wywód. – Poza tym w dalszym ciągu nie mogę odmówić sobie seksu z tobą, jesteś za dobra – opuszkiem palca wodził wzdłuż jej uda. – Nie lubię spędzać samotnie nocy.
- Trudno, będziesz musiał sobie tego odmówić i wypierdalać z mojego mieszkania w trybie natychmiastowym.  A rozpierdolenie twojego małżeństwa było tylko taką przysługą. Zrobiłam to z przyjemnością – warknęła.
    Spojrzała na niego przelotnie. Jego dotyk doprowadzał ją do szału. Nie dała jednak tego po sobie poznać, chociaż była pewna, że on jest o tym doskonale przekonany. Przecież jej rola już się skończyła. Przedstawienie zostało odegrane. Brawurowo odegrała swoją rolę i była z niej całkowicie zadowolona. Z drugiej strony jednak nie mogła mu ulec, chociaż chciała to zrobić. Chciała ponownie poczuć jego dotyk. Kochać się z nim po raz kolejny. Bez względu na konsekwencje. Z trudem przyjmowała do siebie myśl, iż ma do niego słabość. Słabość do mężczyzny, którego miała za totalnego śmiecia. 
- Przecież wiem, że chcesz tego bardziej niż ja sam – poruszył znacząco brwiami, pociągając ją na swoje kolana.
    Miał rację. Chciała go. Chciała mieć go wyłącznie dla siebie. Tu. Teraz. Przez całą noc. 

_____________________________________

I znowu się rozchorowałam i znowu rozdział dodaję grubo po terminie, za co przepraszam. Po długich walkach z onetem w końcu przeniosłam bloga tutaj. 

Postanowiłam, że nie będę przeciągała tego opowiadania. Będzie ono dość krótkie, ale na temat. Myślę, że dociągnę do 10 rozdziału i na tym skończy się ta historia ^^. Chyba wystarczająco. 

Pozdrawiam ;-**

P.S. Z podziękowaniami dla IswedWolf za śliczny szablon <3.