6. Overwhelming powerlessness and helplessness, coupled with awkwardness.

     Minęły dwa miesiące. Dla Amber dwa cholernie długie miesiące. To dzisiaj, 22 kwietnia 2011 roku miała odbyć się rozprawa rozwodowa Fernando Torresa, z powództwa jego ‘żony’, Olalli Dominguez Liste. Przygotowywała się do niej skrupulatnie i sumiennie. Miała bronić zdradzonej żony. Żony mężczyzny, który zdradził ją właśnie z nią. Ironia losu. Zabawne, czyż nie? Normalna, posiadająca chociażby resztki jakiejś godności kobieta nie zniżyłaby się do tego poziomu, nie odprowadziłaby do takiego momentu w swoim życiu. Amber nie była niegodna. Miała swoją godność. Satysfakcja, którą napawał ją nieustannie fakt, że TO małżeństwo legło w gruzach i do dnia dzisiejszego jest tylko papierkową formalnością. Na samą myśl o tym emanowała pozytywną energią, tryskając humorem. W swojej głowie snuła kolejną intrygę. Miała zaplanowany każdy, chociażby najmniej istotny element, począwszy od momentu rozpoczęcia rozprawy, aż do jej zakończenia, zwieńczonej jednoznacznym wyrokiem sądu.

     Jednakże 22 kwietnia był dla niej dniem najważniejszym w życiu. Najważniejszym, a zarazem najbardziej tragicznym. I to nie z powodu Fernando Torresa. Nie z powodu triumfu, który miała odnieść. Nie z powodu jej nienawiści do niego. Nie z powodu skrupulatnego niszczenia jego życia prywatnego.

Wrzawa na wschodniej trybunie podnosiła się z każdym nieprzemyślanym odruchem hiszpańskiego napastnika. Swoim skandalicznym, niezrozumiałym i pełnym pretensji gestem wywołał lawinę oburzenia pośród kibiców klubu, z zachodniego Londynu.

- Dylan! – dało słyszeć się przeraźliwy pisk brązowowłosej.

- Amber, muszę! Chodzi o honor. Chodzi o honor Chelsea. Honor to rzecz święta.

- Nie wiesz, na co się porywasz! Proszę cię, nie rób tego. To niczego nie zmieni, a jeden skandaliczny gest nie jest tego wart!

- Ten pierdolony, hiszpański piłkarzyk dwóch sezonów splunął w twarz naszemu zawodnikowi i ty uważasz to za nic?! – wykrzyczał.

- Nie warto… - spojrzała na niego rozpaczliwie – Błagam cię, nie idź tam, nie wdawaj się w żadną bójkę.

Uśmiechnął się lekceważąco, znikając w tłumie.

***

Klęczała pomiędzy połamanymi plastikowymi krzesełkami, zniekształconymi, na skutek stadionowych burd barierek, na zdemolowanej trybunie, z zakrwawionymi dłońmi, z jego głową na kolanach.

- Pamiętaj, Amber… nasze serca już na zawsze będą niebieskie. Bo wspomnienia utkwią gdzieś głęboko, wewnątrz nas. Zapisaliśmy piękną kartę w historii tego klubu. Jesteśmy dumni, mogąc kibicować Chelsea. Już zawsze będziemy cudowni, niebiescy! – wychrypiał resztkami sił, z wymuszonym uśmiechem na twarzy, pomieszanym z grymasem bólu.

- Dylan, nie… Nie. To nadal żywa historia, której częścią jesteśmy i będziemy. Nie wymiękaj… - zaszlochała – Będziesz tutaj jeszcze nie raz, rozumiesz?! Ty żyjesz i nie umrzesz!

- Nie, ja wiem, doskonale wiem, że umieram. Nie płacz, proszę – obdarzył ją swoim marnie radosnym spojrzeniem, tlącym się w gasnącym blasku jego oczu – Pamiętaj, że w naszych żyłach płynie błękitna krew.

- To przez tego skurwysyna… - wysyczała przez łzy.

- Wszystko obróci się przeciwko niemu, zobaczysz. I nie mam tu na myśli siebie… Kocham Cię, nie zapomnij o mnie. Nie zapomnij o złośliwym, młodszym braciszku… - szepnął, ledwo słyszalnie, przymykając powieki.

Jego głowa bezwładnie opadła na jej udo, powieki zacisnęły się w wąskie szparki, a wysuszone usta pozostawały na wpół rozchylone, jakby uśmiechał się delikatnie.

Wydała z siebie dziki okrzyk rozpaczy, ściskając jego dłoń.

- Zawsze cię kochałam i kochać będę… - wtuliła się w jego martwe, zakrwawione ciało.

     Dzisiaj mijały 3 lata. Trzy bardzo długie lata, odkąd straciła najważniejszą osobę w swoim życiu. Straciła brata. Młodszego, wrednego i roześmianego Dylana, którego pomimo wszystko kochała. Darzyła go szczerą, siostrzaną miłością. Pozbierała się, ale kiedy przypominała sobie to, co miało miejsce trzy lata wstecz, powodowało u niej ból i cierpienie. Jego śmierć zmieniła ją diametralnie. Niegdyś była pogodną, radosną, wiedzącą, czego chce od życia nastolatką. Z czasem stała się dojrzałą, zimną, oschłą i bezwzględną młoda kobietą. Nie liczyły się dla niej uczucia innych. Skoro cierpiała ona, dlaczego pocierpieć nie mieliby inni? Może i była perfidną suką. Nigdy nie zaznała wartości takich jak dom, rodzina czy miłość. Ojciec służbista, makler giełdowy i matka dziennikarka nie potrafili, a przede wszystkim nie chcieli zapewnić jej szczęśliwego rodzeństwa. Jedynym oparciem i zrozumieniem był Dylan. Zabrakło jego, zabrakło wsparcia. Doskonale pamiętała, kiedy razem organizowali podwórkowe mecze, ciesząc się grą, z której czerpali czystą przyjemność. Obydwoje uwielbiali stołeczną Chelsea, będąc wówczas najwyższą wartością dla rodzeństwa. Nie mogła nazwać się zagorzałą fanką piłki nożnej, aczkolwiek bardzo lubiła ten sport, nie tylko, jako aktywną formę wypoczynku, ale również pozytywne emocje czerpane z oglądania każdego meczu. Wraz z ‘odejściem’ Dylana wstręt do futbolu wzmógł się. Nie chciała go nawet przełamać. Nie tolerowała piłki. Nie tolerowała piłkarzy. Nie tolerowała nawet widoku Stamford Bridge, który prawdopodobnie mijałaby codziennie w drodze na uczelnię lub do kancelarii, jednak obrała okrężną drogę, by tylko móc nie znosić tego widoku. Widoku, a zarazem wspomnień, tych bolesnych, które powracały w najmniej oczekiwanym momencie, wtedy, kiedy chciała zapomnieć. Zmarły brat był brakującym elementem jej życia, był jak jeden stopnień schodów, bez którego nieustannie potykamy się w tym samym miejscu.

„Nie sposób oswoić się ze śmiercią. Lekarze i przedsiębiorcy pogrzebowi widzą ją bez przerwy i przyzwyczajają się do pewnych jej aspektów, lecz nie do jej istoty. Nie sądzę, aby ktokolwiek to potrafił. Dla mnie otrzymanie wiadomości o śmierci bliskiej osoby jest jak droga w dół po znanych, lecz pogrążonych w mroku schodach. Chodziłeś nimi milion razy i wiesz, ile stopni jeszcze przed tobą, ale gdy chcesz stanąć na następnym, okazuje się, że go nie ma. Potykasz się i nie możesz w to uwierzyć. I od tej pory będziesz się tam potykał często, ponieważ, jak wszystkie rzeczy, do których przywykłeś, ten brakujący stopień stał się cząstką ciebie”.

- Dylan, co ja mam robić? Tak bardzo chciałam go dzisiaj pogrążyć, tak bardzo chciałam go zniszczyć, zaszkodzić mu w każdy możliwy sposób. Ale jak? Dzisiaj, w dzień rocznicy twojej śmierci? Dlaczego ta pieprzona rozprawa musiała zbiec się z tą rocznicą? Czuję, że nie podołam, a przecież ci to obiecałam… Wiem, ze może nie chciałbyś, żebym się teraz mściła, jednak nie potrafię inaczej. Straciłam cię, tak z dnia na dzień. Zostałam sama, zupełnie sama… - zaszlochała. – Mam nadzieję, że kiedy już się spotkamy, tam na górze, nie będziesz miał mi tego za złe.

     Zapłakanymi oczyma spojrzała na lewy nadgarstek, gdzie znajdował się jej zegarek. Dochodziła równo 14:00. Początek rozprawy za dwie godziny. Zaciągnęła się głęboko, wdychanym powietrzem, wstając z miejsca. Złożyła na płycie nagrobnej skromny bukiet, składający się z siedemnastu róż, symbolizujących jego wiek. Uśmiechnęła się blado, ocierając łzy z policzków. Powolnym krokiem udała się ku bramie cmentarnej, gdzie zaparkowała. Siadając za kierownicą odetchnęła głęboko, uświadamiając sobie kilka mniej istotnych rzeczy. Odpaliła silnik i z piskiem opon ruszyła trasą, która przemierzała niemal każdego dnia.

      Do kancelarii wpadła w ogromnym roztargnieniu, pół godziny później. Dosłownie biegiem udała się w kierunku gabinetu Jeffersona, wchodząc bez pukania.

- Nie będę brała w tym udziału. Nie potrafię, nie mogę. Nie dam rady – wyrzuciła z siebie.

- Chyba oszalałaś, dziewczyno. Masz jeszcze półtorej godziny – spojrzał na nią.

- Mówię poważnie. Zresztą uprzedzałam wcześniej, że mogę nie podołać. Jak widać rzut na głęboką wodę nie zawsze się opłaca. Jestem młoda, niedoświadczona. Pan poradzi sobie lepiej, jestem o tym przekonana. Do jutra, do widzenia – nie czekając na jego reakcję, tak szybko, jak się pojawiła, tak również opuściła jego gabinet, po czym wybiegła z kamienicy.

     Co czuła? Sama tak naprawdę nie wiedziała. Nie było to na pewno uczucie ulgi. Zacisnęła powieki, by tylko się nie rozpłakać. Szczerze mówiąc, nawet nie interesowało ją to, jak potoczy się rozprawa, bo wiadoma była jej puenta. Pragnęła teraz samotności, ciepłego koca i lampki czerwonego wina. Czuła potworną rozpacz, wszechogarniającą jej duszę. Pierwszy raz w życiu była tak rozbita i niepewna tego, co robi i tego, co do tej pory zrobiła. 

______________________________________________

Naprawdę długo zbierałam się w sobie, aby napisać szóstkę, którą zmieniałam kilkanaście razy. Myślę, że po części podołałam. Pozdrawiam ^^.