9. Knowing that anything was wrong.

     Ania Dąbrowska – Trudno mi się przyznać

     Minął tydzień, kiedy niechybnie spotkała go w centrum handlowym, chcąc, aby zniknął z jej życia raz i na zawsze, choć z drugiej strony tak usilnie potrzebowała jego bliskości, jego obecności. Nieustannie gnębiła ją myśl, jakim byłby ojcem, jednocześnie, kiedy wmawiała sobie, że on nie będzie jej już potrzebny, że sama wychowa córeczkę, zapewniając jej dużo ciepła i miłości, czego nie otrzymała od rodziców. Może dlatego była tak podła i tak zgorzkniała? Bardzo prawdopodobne. Odczuwała silną potrzebę rozmowy z nim, jednak widząc go chociażby oczyma wyobraźni popadała w popłoch, jak sarna tropiona przez myśliwego, uciekała w popłochu, biegła przed siebie, nie rozpamiętując tego, co było. Przecież zaprzysięgła sobie, że nigdy się nie zakocha. Miłość nie była jej do niczego potrzebna, miała jej nie być potrzebna. Dlaczego padło na tego człowieka? Przecież w Londynie jest tylu mężczyzn, którymi  niegdyś gardziła, a którzy w zestawieniu z Fernando Torresem deklasowali go klasą, ale nie stylem bycia, co zaimponowało jej najmocniej. Wyrachowany, podły, pewny siebie – dawna ona. Dawna. Zmieniła się, nie diametralnie, ale zauważalnie. Ciąża nauczyła ją w pewnym sensie pokory i szacunku dla drugiego człowieka. Amber Mitterrand czuła się nieswojo z myślą, że pokochała Fernando Torresa. Pokochała ciężki charakter. Pokochała mężczyznę, bez skrupułów. Mężczyznę, którego tak bardzo pragnęła u swego boku, a zarazem nienawidziła. Nigdy nie przypuszczała, że znajdzie w sytuacji, kiedy straci poczucie wartości własnych uczuć, kłębiących się w jej wnętrzu, stykających się z jego bezpruderyjną obojętnością.

mocno przytul mnie,

niech Twa obojętność jak lód skruszy się,

tyle serc złamałam, tyle było łez,

będę zawsze blisko i nie poddam się

~*~

    Nie potrafiła sprecyzować tego, co nią kierowało w momencie, kiedy zdecydowała się, ot tak, bez zbędnych obowiązków czy – jak dotąd – zawodowej presji, pójść na mecz stołecznej drużyny. W momencie, kiedy zajmowała dogodne miejsce, na jednej z trybun, przeznaczonych dla kibiców gospodarzy, nadal nie wiedziała, czym tak naprawdę spowodowana jest jej obecność w tym miejscu. Miejscu, które omijała szerokim łukiem. Miejscu, którego szczerze nienawidziła. Miejscu, gdzie zginął jej ukochany brat. Miejscu, którego nie chciała pamiętać. Nie obawiała się ‘nawrotu’ myśli pamiętnych wydarzeń sprzed kilku lat. Starała się wyrzucić z pamięci krwawe zamieszki, ale nie brata. On zawsze zajmował miejsce w jej sercu i tak miało pozostać. Czy koniecznie musiała się tutaj zjawić? Nie. Sam mecz nie był dla niej wydarzeniem najistotniejszym. Ona chciała nacieszyć oczy widokiem jego ciała. Biegającego, uśmiechającego się, faulowanego, faulującego, z grymasem bólu na twarzy, oddającego strzał na bramkę, szczęśliwego, rozzłoszczonego… Nie było dla niej rzeczą ważną, w jakim nastroju będzie tego popołudnia, liczył się fakt, że będzie mogła go oglądać bezpardonowo przez najbliższe dziewięćdziesiąt minut. Jakaś niewytłumaczalna siła przyciągnęła ją tutaj, by mogła nasycić się nim całym. Mogła chociaż tyle, aż tyle. Przyszła tutaj specjalnie dla niego, specjalnie dla Fernando Torresa, człowieka, przyciągającego ją niczym magnes, bez względu na to, gdzie się pojawiał.

***

     Wraz z całą drużyną, niesiony chęcią walki i zwycięstwa, wkroczył na zieloną, świeżo skoszoną murawę, w stanie głębokiego skupienia. Zmarszczył brwi, wsłuchując się w hymn klubu, którego barwy reprezentował. Podniosła atmosfera motywowała go do zaprezentowania swoich umiejętności z jak najlepszej strony. Z momentem pierwszego gwizdka wyciszył się emocjonalnie, tymczasowo zapominając o wydarzeniach ostatnich dni, tym samym skupiając się tylko i wyłącznie na grze. Chciał pokazać swoją klasę, swoją prawdziwą wartość. Nawet po strzelonym golu nie towarzyszyła mu ta adrenalina – w pozytywnym jej słowa znaczeniu i ogromna euforia. W takich chwilach, zawsze, automatycznie spoglądał na trybunę, gdzie siedziała niegdyś jego żona, posyłając jej jeden ze swoich firmowych uśmiechów. To spotkanie było inne. Inne w najdziwniejszym tego słowa znaczeniu. Przede wszystkim czuł się wyjątkowo dziwnie, jakby bacznie obserwowany. Przypuszczał, że to tylko wytwór jego wyobraźni, że to ona płata mu niezrozumiałe dla niego figle. Zszedł z murawy z dziwnym przeczuciem. Z przeczuciem, że właśnie tego wieczoru w jego życiu coś się zmieni pod wpływem chwili, pod wpływem uczucia spontaniczności.

***

     Tuż po ostatnim gwizdku sędziego, kończącym mecz pomiędzy Chelsea a Arsenalem, jakby w popłochu na samą myśl o czysto przypadkowym spotkaniu z nim, jak najszybciej udała się do wyjścia. Dla wielu widok kobiety z widocznie zaokrąglonym brzuszkiem na stadionie nie był widokiem codziennym, wywołującym lekkie zdziwienie. Nie obchodziło ją to, co w tym momencie myśleli o niej inni. Nigdy tak naprawdę nie zaprzątała sobie głowy opinią innych. Miała to gdzieś. Żyła swoim żuciem i tego się trzymała. Zaciągnęła się świeżym, lekko chłodnym, typowo angielskim powietrzem, kiedy wreszcie udało jej się znaleźć na zewnątrz. Wsunęła dłonie do kieszeni bluzy, gładząc delikatnie swój brzuszek. Na jej twarzy zagościł słodki uśmiech. Chciała z optymizmem patrzeć na przyszłość. Wiedziała, że ta przyszłość będzie niepewna. Wiedziała, że urodzi dziecko, ale nie wiedziała, co będzie z nią samą. Bała się. Nie raz miewała niemądre myśli i przemyślenia odnośnie życia, ale przecież nie brała ich na poważnie. Człowiek zaczyna doceniać życie, kiedy staje w obliczu jakiegoś zagrożenia. I tak było z Amber. Odnosiła takie wrażenie. Może gdyby nie to, że on pojawił się w jej życiu, nie byłoby tego wszystkiego, tego chaosu? Chociaż nie żałowała. Nie żałowała, bo zrozumiała, jaka była, starała się zmieniać swoje postępowanie, bo pewnie teraz nadal byłaby tą zgorzkniałą, przyszłą panią prawnik, nie znającą żadnych skrupułów. Nie żałowała też ciąży. Dzięki swojej maleńkiej córeczce zrozumiała, że jest w życiu coś ważniejszego niż żądza zemsty czy pogarda i nienawiść.

***

     Ciemne uliczki miejskiego parku, słuchawki w uszach i samotność. Spacer po parku, każdego wieczoru po rozegranym meczu od niedawna stał się jego rytuałem. Muzyka pozwalała mu się rozluźnić, w pewnym sensie zdjąć ciążącą na nim meczową presję. Zawsze tak robił. Dogłębnie analizował wszystkie elementy swojej gry, zastanawiając się, czy coś poszło nie tak, a jeśli tak się zdarzyło, szukał rozwiązania na doskonalenie się. Ostatnimi dniami to nie gra, ani piłka nożna zajmowały jego myśli – poświęcone wyłącznie Amber. Wiedział, że to wszystko zabrnęło stanowczo za daleko, że sytuacja pomiędzy nimi stawała się coraz bardziej napięta. Nie chciał odpuścić, a zarazem nie chciał jej skrzywdzić po raz drugi. Tak, on, największy cynik tego świata nie chciał już krzywdzić kobiety, na której zaczęło mu zależeć, kobiety noszącej pod sercem jego dziecko.

     Odgarnął z głowy kaptur ciemnej bluzy, który przysłaniał jego twarz. Prostując się nieco, mógł wyraźniej dostrzec kobiecą sylwetkę, którą bez wątpienia rozpoznałby wszędzie. Nie spodobało mu się, że spaceruje sama o tak późnej porze po parku, który był miejscem wyjątkowo niebezpiecznym. Poczuł gdzieś w głębi duszy dziwny lęk, a zarazem ogromną chęć zaopiekowania się nią. Chciał to zrobić, szczerze, sam z siebie.

***

     Nie miała pomysłu, co zrobić ze sobą samą. Błąkała się bez celu po pobliskim parku, zaciągając przy tym świeżym powietrzem. Nie zaważała na późną porę, ani obecność jedynie siebie samej. Poczuła nagłe przerażenie połączone z odczuciem, że nie będzie do końca w stanie ułożyć swojego życia tak, jakby sobie tego życzyła. Męczyło ją ciągłe nie wiem. Tak bardzo chciała być czegoś pewna w swoim życiu. Czy prosiła o tak wiele? Najwidoczniej, bo życie jej nie oszczędzało – zasłużyła na to.

     Czując obcą dłoń na swoim ramieniu zadrżała niebezpiecznie, obracając się gwałtownie w przeciwną stronę. Fatum. W momencie, kiedy najmniej się tego spodziewa, staje z nim oko w oko. Pojawia się tak nagle, nie wiadomo skąd. Nie zareagowała, wpatrując się w niego z lekko rozchylonymi ze zdziwienia ustami.

- Amber… - ujął jej bladą twarz w swoją dłonie.

     W tym momencie wydawała mu się taka krucha, taka słaba, taka delikatna. Niewinna, a zarazem przerażona. Nie chciał być myśliwym, nie chciał jej więcej płoszyć. Nie potrafił się powstrzymać od tego, by nie dotknąć swoimi ustami jej pełnych, chłodnych warg, czemu nawet się nie opierała. Potrzebowała go, jednocześnie zdając sobie sprawę, że to jest irracjonalne.

- Zostaw mnie, proszę… - odsunęła się od niego niespodziewanie. – Daj mi spokój, żyj swoim życiem. Nie powinno cię być w moim życiu.

- Masz rację, wiem, co o mnie myślisz. Cofając się wstecz popełniliśmy wiele błędów – wszedł jej w słowo. – Nie wiem, w którym momencie, ale myślę o tym dość często. Te miesiące, jakie spędziliśmy razem, spotykając się ze sobą, nie były najlepszym początkiem. Nie powinniśmy tak tego kończyć. Ta sytuacja jest trudna tak samo dla ciebie, jak i dla mnie, widzę to. W tym czasie zrobiłem i nadal robię wiele głupich rzeczy, tak jak to, co powiedziałem ci, kiedy dowiedziałem się o dziecku – zrobił krok w jej stronę.

- Twoje myślenie w tych kategoriach nie jest dobre. Dziecko nie jest niczemu winne, wiemy o tym, ono jest najważniejsze, przynajmniej dla mnie. My nie powinniśmy… - z trudem zaczerpnęła powietrza, w duchu nie mając zamiaru odmówić sonie jego obecności.

- Ja zdaję sobie sprawę, że to, co robiłem to tej pory było nieodpowiedzialne i takie głupie. Ale Amber… nie możemy dłużej zachowywać się jak obcy sobie ludzie, jaki to ma sens? Ostatnimi tygodniami nie zastanawiałem się nad niczym innym tylko nad tym, by móc się zaopiekować tobą i… naszą córką – opuszkiem palca pogładził delikatnie jej policzek.

- Dręczą cię wyrzuty sumienia czy jesteś aż tak słaby? Nie chcę litości, nie potrzebuję jej, potrzebuję kogoś, bo nie potrafię bronić się przed tym wszystkim…

- Pewnie jestem słaby, ale zdałem sobie sprawę, że życie bez ciebie jest takie szare i pozbawione sensu, Mitterrand. Chcę, żebyś mi je ubarwiała – uśmiechnął się.

     Czuła się niczym sparaliżowana, nie będąc w stanie powiedzieć niczego racjonalnego. Zadrżała, kiedy położył dłoń na jej okrągłym brzuszku, miejscu, gdzie spoczywał i rozwijał się ich potomek. Przymknęła powieki, nie licząc upływającego czasu. Była tylko ona i on, nic poza tym. Zmarszczyła brwi, nie bardzo rozumiejąc jego reakcję – uklęknął, wtulając twarz w miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą trzymał swoją dłoń. Poczuł się doskonale, lepiej, o wiele lepiej. Wyrzucił z siebie wszystko to, co kłębiło się w nim już od dawna. Brakowało mu jej. Jej obecności, dotyku, jej słodkiego zapachu, w którym się zatracał. Oboje próbowali napawać się wzajemnie swoją obecnością, nie wiedząc, co dalej. Nie mieli pojęcia, jak będzie wyglądał dzień jutrzejszy, a jak będzie wyglądało życie obojga za tydzień, za miesiąc. Ten błogi stan mógł trwać wiecznie. Pragnęli napawać się sobą. Potrafiłaby zaoferować mu wszystko to, co najcenniejsze, byle trwał u jej boku i zapewnił jej poczucie bezpieczeństwa. To nie oznaczało niczego, nie oznaczało rewolucji. Chciała, żeby było dobrze. Tak bardzo tego chciała. Pierwszy raz w życiu pomyślała, że wszystko będzie dobrze. 

__________________________________________

Marudziłyście, że ósemka była krótka, więc mam nadzieję, że z długości tego rozdziału będziecie zadowolone :D. Przyznam, że przeszłam sama siebie, zwłaszcza, jeśli chodzi o końcówkę - ale nie sugerujcie się nią, uprzedzam. Przed nami jeszcze jeden rozdział i epilog, więc zmienić się może wiele albo nic. Myślę, że potrzymam was w niepewności do samego epilogu. 

Pozdrawiam <3.